Smoleńsk

Przeczytałem i to całkiem niedawno wszystkie najważniejsze książki Teresy Torańskiej: "Oni", "My" i "Wy" to klasyka dziennikarstwa - pozycje absolutnie zasłużenie obsypane nagrodami i splendorem, które zapewniły ich autorce miejsce w panteonie polskiego dziennikarstwa.

Tym razem Torańska postanowiła zabrać się za temat katastrofy smoleńskiej. Prace nad książką, która miała być nie tylko - jak wcześniej - zapisem wywiadów, ale autorską, głęboką analizą wpływu tego zdarzenia na polskie społeczeństwo, przerwała śmierć Torańskiej w 2013 roku. Do publikacji nadawało się właściwie jedynie kilkanaście rozmów przeprowadzonych przez dziennikarkę.

Największą wartością tej książki są wywiady z członkami rodzin ofiar, zwłaszcza tych spoza pierwszych stron gazet. Fakt, że Torańskiej udało się namówić do rozmowy te osoby, a co więcej wydobyć z nich prawdziwe, poruszające emocje zasługuje na najwyższe uznanie. Niestety, w książce mamy też rozmowy z politykami...

I tutaj postawa Torańskiej najbardziej boli. Autorka, której jak wiemy zdecydowanie bliżej było do jednej ze stron politycznego sporu, który wówczas przybrał na sile, niestety ulega swoim prywatnym przekonaniom w pełni i próbuje ukazać nam zdarzenia z 10 kwietnia jako sytuację, w której jedna strona zrobiła wszystko, co się dało i to bez najmniejszego zarzutu, a druga robiła wszystko źle i w dodatku w złej wierze.

Tymczasem nawet uważna lektura wywiadów z tej książki opisujących drobiazgowo np. przejazd obu kolumn z Witebska do Smoleńska pokazuje, że podejście autorki nie wytrzymuje zderzenia z faktami. Ogromna szkoda, że tak znakomita autorka w tak ważnej sprawie nie potrafiła się wznieść ponad środowiskowe lub swoje prywatne uprzedzenia.

Czy to skutek tego, że Torańska do wojenki PO z PiS-em przykłada z automatu miarę dobrze znanego sobie podziału PZPR vs. demokratyczna opozycja? Obawiam się, że tak, a uwiarygodnianie własnych twierdzeń wpisaniem ich w jakiś odwieczny konflikt polskiego romantyzmu z realizmem jest zabiegiem już nawet nie wątpliwym, a rozczarowującym.

Nie wiem, może wymagam za dużo, może chłodna analiza katastrofy smoleńskiej, zwłaszcza na świeżo (książka powstawała w latach 2010-12) nie była w ogóle możliwa? Niestety, dekadę później wciąż brak osoby, która mogłaby w tym temacie wznieść się ponad oba obozy i "skleić to, co rozbite". Szkoda.

Przeczytałem i to całkiem niedawno wszystkie najważniejsze książki Teresy Torańskiej: "Oni", "My" i "Wy" to klasyka dziennikarstwa - pozycje absolutnie zasłużenie obsypane nagrodami i splendorem, które zapewniły ich autorce miejsce w panteonie polskiego dziennikarstwa.

Tym razem Torańska postanowiła zabrać się za temat katastrofy smoleńskiej. Prace nad książką, która miała...

Wspaniała książka. Bałem się ją czytać ze względu na drażliwość tematu. Politycy i dziennikarze zrobili z tego dramatu tragikomedię, farsę, psychotyczno- paranoiczną nowelę odgrzewaną cyklicznie oraz nekrofilski western z żonglerką ciałami...
Chyba tylko Torańska mogła wyciągnąć tu tak wyważony reportaż, tak doskonale skomponowany i podany choć nie dane było jej skończyć tej książki.

Wspaniała książka. Bałem się ją czytać ze względu na drażliwość tematu. Politycy i dziennikarze zrobili z tego dramatu tragikomedię, farsę, psychotyczno- paranoiczną nowelę odgrzewaną cyklicznie oraz nekrofilski western z żonglerką ciałami...
Chyba tylko Torańska mogła wyciągnąć tu tak wyważony reportaż, tak doskonale skomponowany i podany choć nie dane było jej skończyć...

„Smoleńsk” Pani Torańskiej to reportaż, który naprawdę warto przeczytać. Ja kiedy dostałem tę książkę od kolegi, to myślałem o mojej mamie, że ona bardzo chętnie przeczyta a ja nie koniecznie.

Świetny reportaż, bez gloryfikowania tych czy tamtych, po prostu Torańska słucha ludzi różnych opcji politycznych.
Na podstawie tych wywiadów czytelnik sam widzi jak w Polsce narodziły się podziały, zwłaszcza po katastrofie SMOLEŃSKIEJ i niestety trwają nadal i są znacznie większe jak jeszcze kilkanaście lat temu.

Na koniec przytoczę cytat z książki Marii Janion

„Żeby dziś szerzyć mesjanizm, trzeba albo traktować Polskę jako wybrankę Boga spośród narodów świata, obdarzoną szczególną misją, albo utrzymywać że Polska jest nadal w niewoli. Albo jedno i drugie.”

„Smoleńsk” Pani Torańskiej to reportaż, który naprawdę warto przeczytać. Ja kiedy dostałem tę książkę od kolegi, to myślałem o mojej mamie, że ona bardzo chętnie przeczyta a ja nie koniecznie.

Świetny reportaż, bez gloryfikowania tych czy tamtych, po prostu Torańska słucha ludzi różnych opcji politycznych.
Na podstawie tych wywiadów czytelnik sam widzi jak w Polsce...

Widać kunszt Torańskiej, pióro miała niezłe, przepaść miedzy politykami i ludźmi związanymi z pisem a innymi widoczna gołym okiem. Ale Teresa też nie okazała sie obiektywna w swoich reportażach - pytania w ludzi z jej bajki jakie grzeczne (swoim krzywdy nie chciała robić) a pisowcy dostawali cięty jezyk, trudniejsze pytania , sarkazmy itp. Co prawda nie potrzebowali tego by gorzej wypaść bo niektórym nic nie pomoże ale to moja pierwsza książka Torańskiej ale nie wypada profesjonalnie jako reporterka.

Widać kunszt Torańskiej, pióro miała niezłe, przepaść miedzy politykami i ludźmi związanymi z pisem a innymi widoczna gołym okiem. Ale Teresa też nie okazała sie obiektywna w swoich reportażach - pytania w ludzi z jej bajki jakie grzeczne (swoim krzywdy nie chciała robić) a pisowcy dostawali cięty jezyk, trudniejsze pytania , sarkazmy itp. Co prawda nie potrzebowali tego...

Po tej książce widać kunszt dziennikarski Teresy Torańskiej. Mimo że dobrała sobie dużą ilość rozmówców (35 osób) reprezentujących różne sfery życia politycznego i społecznego, to w żaden sposób nie doprowadziło do wprowadzenia w książce chaosu. Wręcz przeciwnie wszystkie rozmowy są poukładane, pytania zadawane zgodnie z logicznym ciągiem, a szczegóły którymi operuje Teresa Toranska podczas rozmów pokazuje jak mocno była do nich przygotowana od strony merytorycznej. Wiele różnych punktów spojrzenia na katastrofę, to kolejny duży plus tej książki. Podejście zwolenników Pisu nie zaskakuje. Nie dziwię się również temu że Bielan nie zgodził się na autoryzację wywiadu, który przeprowadziła z nim Pani Torańska w 2012. Wszak stwierdził w nim jednoznacznie, że lot był fatalnie przygotowany od strony organizacyjnej, a warunki panujące na lotnisko były tak złe, że w ogóle nie powinien się odbyć (wywiad można znaleźć na internecie). Reasumując. Świetna książka.

Po tej książce widać kunszt dziennikarski Teresy Torańskiej. Mimo że dobrała sobie dużą ilość rozmówców (35 osób) reprezentujących różne sfery życia politycznego i społecznego, to w żaden sposób nie doprowadziło do wprowadzenia w książce chaosu. Wręcz przeciwnie wszystkie rozmowy są poukładane, pytania zadawane zgodnie z logicznym ciągiem, a szczegóły którymi operuje Teresa...

bardzo szkoda, ze autorka nie miała szans ukończyć, bardzo cenna, wartościowa - jak zawsze u Torańskiej, ubolewam też, ze np. Bielan wycofał zgode na publikację

bardzo szkoda, ze autorka nie miała szans ukończyć, bardzo cenna, wartościowa - jak zawsze u Torańskiej, ubolewam też, ze np. Bielan wycofał zgode na publikację

Mimo, że brakuje wykończenia samej Torańskiej, to trzeba koniecznie przeczytać. Z drugiej strony - same wywiady pokazują jej kunszt wywiadu.

Mimo, że brakuje wykończenia samej Torańskiej, to trzeba koniecznie przeczytać. Z drugiej strony - same wywiady pokazują jej kunszt wywiadu.

Katastrofa smoleńska wywarła na mnie ogromny wpływ. Pomino że 10.04.2010r. skończyłam zaledwie 12 lat to uczucie przygniatającego smutku pozostało i wydaje mi się, że będzie towarzyszyć mi już zawsze. Wiele lat starałam się tę tragedie w jakiś sposób sobie wytłumaczyć. Bezskutecznie. Długo zastanawiałam się nad zapoznaniem się z literaturą smoleńską. Padło na pozycje Pani Torańskiej. Bardzo zadawalająca jest forma wywiadu. Autorka tylko sygnalizuje kwestie i pozwala by pytana osoba się przed nią całkowiecie otworzyła. Co dla mnie stało się bardzo wyraźne po paru rozmowach, Pani Teresa miała na przyczyny katastrofy swój osobisty pogląd. Mimo że autorka nie uczestniczy aktywnie w rozmowie zbyt często, widoczne jest to w sposobie prowaszenia rozmowy z poszczególnymi osobami. Ubolewam, że zabrakło tego cennego czasu na dokończenie książki przez autorke. Jestem bardzo ciekawa jak podsumowałaby swoje doświadczemia i spostrzeżenia na temat nas, Polaków. Ciężko określić tę pozycje jakimikolwiek przymiotnikami. Czytając niektóre rozmowy musiałam odrywać wzrok, ocierać łzy i przyswoić informacje. Myśle że pozycja zasługuje na rekomendacje aczkolwiek nie potrafię ocenić jej w kategoriach "świetna" "rewelacyjna". Mam nadzieje, że już nigdy nie będę świadkiem ogólnonarodowego wstrząsu jak ten z 10 IV 2010 i dni następnych. Po lekturze tych straszliwych wspomnień wszystko wydaje się małe.

Katastrofa smoleńska wywarła na mnie ogromny wpływ. Pomino że 10.04.2010r. skończyłam zaledwie 12 lat to uczucie przygniatającego smutku pozostało i wydaje mi się, że będzie towarzyszyć mi już zawsze. Wiele lat starałam się tę tragedie w jakiś sposób sobie wytłumaczyć. Bezskutecznie. Długo zastanawiałam się nad zapoznaniem się z literaturą smoleńską. Padło na pozycje Pani...

Świetne rozmowy z J. Bahrem, E. Komorowską, E. Kopacz, wstrząsnęła mną pisowska wizja całości rysowana przez J. Brudzińskiego i pozostałych członków PiS-u (oni są naprawdę złymi ludźmi...),obiektywne było to, co mówili w rozmowie Sikorski i Paszkowski. W części dot. wojny politycznej niezwykle celnie i głęboko o Jarosławie i Lechu Kaczyńskich moim zdaniem mówił Michał Kamiński, a najciekawszą i również pełną sensu rozmową była ta z Bielanem - która do książki nie weszła, ale fruwa w internecie, więc do niej dotarłam. Wielka szkoda, że książka nie powstała tak, jak widziała ją Torańska, to byłaby wstrząsająca, głęboka rzecz: wskazuje na to tekst wstępu, jej pióra. Polecam! Lektura dużo waloru poznawczego wnosi do kontekstów skupionych wokół obecnej sytuacji politycznej tego kraju, szczególnie człowiek widzi wszystko wyraźnie po analizie ówczesnych wypowiedzi M.Kamińskiego i A. Bielana... Przy czym widać, że to nieskończone dzieło: brak rozmów z Tuskiem, Kaczyńskim, Dudą... o ile wymienieni chcieliby się zmierzyć z dziennikarką tego kalibru.

Świetne rozmowy z J. Bahrem, E. Komorowską, E. Kopacz, wstrząsnęła mną pisowska wizja całości rysowana przez J. Brudzińskiego i pozostałych członków PiS-u (oni są naprawdę złymi ludźmi...),obiektywne było to, co mówili w rozmowie Sikorski i Paszkowski. W części dot. wojny politycznej niezwykle celnie i głęboko o Jarosławie i Lechu Kaczyńskich moim zdaniem mówił Michał...

Książka znajduje się od dawna w domowym księgozbiorze,ale stała się moją lekturą zupełnie przez przypadek.Ze względu na temat,zbyt dla mnie wyeksploatowany,stale odkładałam jej przeczytanie.
Teresa Torańska miała taki warszat pisarski,że gdy sięgałam po jej wcześniejsze wywiady,trudno było oderwać się od książki,nim nie zobaczyłam końca.Podobnie stało się w przypadku "Smoleńska".Jak zwykle u autorki brak napastliwości,niepotrzebnych negatywnych emocji,jest kultura,dystans i dociekliwość dziennikarska.Bohaterami rozmów są przedstawiciele rodzin, politycy,dziennikarze i osoby w jakimś sensie związane z tragedią sprzed 8 lat.
Mimo upływu czasu niektóre opowiedziane historie wciąż wzruszają,uświadamiają ogrom dramatu,który miał miejsce po katastrofie,ale przede wszystkim pokazują oblicze,nas Polaków-skłóconych,niesprawiedliwych i po prostu nie mających szacunku do drugiego człowieka, historii,jak również samych siebie.
Bolesny to obraz Polski podzielonej na pół przez niepotrzebne ambicje i kompleksy.

Książka znajduje się od dawna w domowym księgozbiorze,ale stała się moją lekturą zupełnie przez przypadek.Ze względu na temat,zbyt dla mnie wyeksploatowany,stale odkładałam jej przeczytanie.
Teresa Torańska miała taki warszat pisarski,że gdy sięgałam po jej wcześniejsze wywiady,trudno było oderwać się od książki,nim nie zobaczyłam końca.Podobnie stało się w przypadku...